Bu bir veda yazısı değil kesinlikle. Belki de sadece "artık bir şeyler öldü" demenin dışa vurumu.
İlk defa yazı yazarken ağlamıyorum, ilk defa adına yazdığım milyon kelime taneleri altında ezilmiyorum, ilk defa fonda çalan şarkı canımı acıtmıyor. Biliyor musun? ilk defa sana seslenirken tebessüm edebiliyorum.
Bu güzel bir yazı olmayacak elbette.
Biliyorum, insan acı çekmiyorsa güzel şeyler yazamaz. Çünkü mutluluğun tarifi yoktur.
Ben sadece sana sesleniyorum. Tüm iyiliklerle ve kötülüklerle.
Kafam çok karıştı, zikredeceğim kelimeler birbirine karıştı.

Biliyor musun, ben elimden geleni değil; elimden gelemeyen her şeyi yaptım aslında.
Sevdim, aşık oldum, sahiplendim, sahiplenmene sonsuz izin verdim, koştum, ağladım, yalvardım, gitme dedim. "Gitmem gerekiyor" dedin, "o zaman mutlu ol be" dedim.
Mutsuzluğumu sana bahşetmeyeceğim merak etme dedim.
Öldüğümü bilmeyeceksin dedim.

Biliyor musun, şu dünyada bir seni tanımlayamadım ben. Biri arkadaşımdı, biri dostum, biri düşmanım, biri sevgilim...
Sen ise sanırım, evet evet sanırım sen hepsiydin.
Sevgilim ve dostum kelimeleri aslında aynı şeylerdi. Bir insan neden dost olarak görmediği biriyle birlikte olur ki, hiç anlayamadım. Ben belki de bu yüzden kolay kolay vazgeçemiyorum senden, he ne dersin?
Her neyse, bak konu yine dağılıyor.
Biliyor musun, seni hala köpek gibi seviyorum aslında ama eskisi kadar acı çekemiyorum.
Bir şeyler köreliyor mu artık, he ne dersin?
Bu güzel bir şey değil. Ben bunu istemiyorum ama hayat amına koyayım.
Bizi hep istemediğimiz yerlerde yaşatıyor.
Sen benden değil, ben senden kopuyorum yavaş yavaş bunu artık ikimiz de biliyoruz değil mi? Seninle her konuşmamızda bu lanet durumu hissedebiliyorsun.
Sen kopmamı istemiyorsun. Peki ya ben?
Of her neyse, aklımdaki saçma sapan tonlarca düşünceyi toparlayamıyorum.
İşin özeti "ah be canım adam" demekle yetiniyorum.

-yazıyı da hiç okumuyorum ki bir iki hafta okuduğumda eğleneyim diye.